- баларқалы
- сын. көне. Шөбі мол, шүйгін (жер). Б а л а р қ а л ы көл еді, Көлгірсіген құба жон. Қарсақ жүрмес қалыңнан, Қақа жүріп өтеді (Қырымның қырық батыры: Ана тілі, 16. 05. 2013, 3).
Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі – Алматы: Мемлекеттік тілді дамыту институты. Б.Қалиев.. 2014.